Sommige mensen leven in een geïsoleerde positie wegens hun gezondheid. Een vriendin van mij bevindt zich in zo'n positie. Zij is vanaf 1995 ernstig ziek: de oorzaak is onbekend. Ze ligt dag in en dag uit, dus 24 uur per dag, op bed. Altijd op dezelfde plek en in dezelfde ruimte. Ze kan niet zelf eten, zichzelf wassen, TV kijken, muziek luisteren, lezen, nagels knippen etc. Ze kan enkel –kortdurend- praten. Haar kinderen kunnen haar eens in de week bezoeken en ik, als één van haar weinige vriendinnen, kan haar hooguit drie keer per jaar een bezoek brengen.
Indirect heeft ze me de impuls gegeven tot het vorm geven van Dialoog in Beweging.
Ze zet me ondermeer aan tot bezinning: wat is essentieel contact? Waar gaat het om in contact als het merendeel aan onderwerpen wegvalt. Hoe ga ik om met hoe verschillend onze levens zijn: ik als gezonde vrouw die kan reizen, bewegen, zelf bepalen waar ik heen ga en wat ik doe. Terwijl zij is overgeleverd aan de zorg van anderen. Herkenning en inleving op alle fronten blijft uit. Bovendien wat blijft er over als je geen antwoord meer hebt op hoe (psychische en fysieke) gezondheid in elkaar zit? Niemand weet immers de oorzaak van haar ziekte, niemand kan haar op dat gebied helpen. Al mijn geleerde psychologische theorieën schieten tekort als je ziet waarmee zij in haar leven te kampen heeft.
Bijgevolg heeft ze me de vraag doen stellen: waar ligt onze kracht, zodat we elkaar vinden en het beste van onszelf bieden.
|
