Lang niet altijd ervaren we vanuit onze familie een stevige basis. Eigenlijk zijn er maar weinig mensen die hun familie als evenwichtig beschouwen en zich écht ondersteund, gezien en vrij voelen door hun familie van herkomst. Vaak is er sprake van afstand of juist van te grote betrokkenheid. En als er sprake is van strijd dan blijven conflicten onopgelost.
Betekent dit gevoel van onvrede dat we weinig gemeen hebben met onze ouders, broers, zussen, opa’s en oma’s? Er maar mee moeten leven? Er weinig aan kunnen doen om familie als een voedende bron te beleven?
Hoe je je er ook tegen verzet, vanaf onze geboorte tot ons overlijden behoren we tot dezelfde familie. Deze binding kan nooit worden verbroken. Onze gemeenschappelijkheid draagt er toe bij dat binnen families typische karakters, thema’s, ziektes en beroepen voorkomen. Sommige van deze familiezaken geven glans en kracht, andere een terugkerende beknelling. De terugkerende beknellingen maken dat we ons in meer of mindere mate beperkt voelen en verstrikt kunnen geraken. Belangrijk om te weten is dat zolang niemand zich hieruit bevrijdt, deze beknellingen van generatie op generatie doorgegeven kunnen worden. 
Familieopstellingen is een manier om naar deze onopgelostheden te kijken. We leggen de beknellende patronen bloot en trekken de dialoog tussen familieleden weer op gang. Hierdoor ontstaat erkenning, ondersteuning en verzoening. En zaken die zelfs van generatie op generatie zijn overgedragen kunnen uitzicht krijgen op een nieuw perspectief.